De komst van Christus naar onze wereld was een grote gebeurtenis, niet alleen voor deze wereld, maar voor alle werelden in het universum van God. Voor de hemelse intelligenties stond Hij op het punt onze natuur op Zich te nemen, om in alle opzichten verzocht te worden zoals wij, en toch een voorbeeld van volmaakte zuiverheid en onberispelijk karakter achter te laten...
In Zijn strijd met de vorst der duisternis in deze kleine wereld, moest Christus de volledige confederatie van het kwaad tegemoet treden, de verenigde krachten van de tegenstander van God en de mens; maar op elk punt ontmoette Hij de verleider en joeg Hem op de vlucht. Christus was overwinnaar over de machten der duisternis en nam het oneindige risico om in te stemmen met de strijd tegen de vijand, zodat Hij Hem namens ons kon overwinnen... Hij vernederde Zichzelf om door de ervaringen van de mensheid te gaan, en Hij zou niet afwijken van het plan waardoor redding tot de mens kon komen. Wetende welke stappen betrokken waren bij het pad van Zijn vernedering, weigerde Hij niet om stap voor stap af te dalen naar de diepten van het leed van de mensheid, zodat Hij verzoening kon bewerkstelligen voor de zonden van de veroordeelde, vergaande wereld. Welke nederigheid was dit! Het verbaasde de engelen. Het is met geen pen te beschrijven. Onze verbeelding kan het niet bevatten. Zonder zonde en van nature verheven stemde de Zoon van God ermee in om menselijkheid aan te nemen, om één te worden met het gevallen ras. Het eeuwige Woord stemde ermee in om vlees te worden. God werd mens.
Maar Hij daalde nog verder af; Hij vernederde Zichzelf om belediging, smaad, beschuldiging en schandelijke misbruik te verdragen. In de wereld die Hij had geschapen, die werd ondersteund door het woord van Zijn kracht, leek er geen plaats voor Hem te zijn. Hij moest van de ene plaats naar de andere vluchten totdat Zijn levenswerk voltooid was. Hij werd verraden door een van Zijn volgelingen en verloochend door een ander. Hij werd bespot en gehoond. Hij werd gekroond met doornen en gedwongen om het kruis te dragen. Hij was niet ongevoelig voor smaad en minachting; Hij onderwierp zich eraan, maar Hij voelde de bitterheid ervan zoals geen ander wezen dat kon voelen. Zuiver, heilig en onbevlekt, toch werd Hij als een misdadiger aangeklaagd voor de ogen van de wereld. Vanuit de hoogste verhevenheid zette de aanbiddelijke Verlosser stap na stap op het pad van vernedering. Hij stemde ermee in om te sterven in plaats van de zondaar, zodat de mens door een leven van gehoorzaamheid aan de straf van de wet kon ontsnappen.
Hij vernederde Zichzelf en werd gehoorzaam tot in de dood. En wat een dood! Het was de meest schandelijke, de meest wrede dood - de dood aan het kruis als een misdadiger. Hij stierf niet als een held in de ogen van mensen, beladen met eer; Hij stierf als een veroordeelde misdadiger, opgehangen tussen de hemel en de aarde - stierf een langzame dood, blootgesteld aan de bespotting en beledigingen van een gedegenereerde en losbandige menigte... Hij gaf Zijn laatste adem aan het kruis uitroepend: "Het is volbracht," en die roep weerklonk door elke wereld en door de hemel zelf. De grote strijd tussen Christus, de Vorst des levens, en Satan, de vorst der duisternis, was praktisch voorbij en Christus was de overwinnaar. Zijn dood beantwoordde de vraag of er zelfverloochening was tussen de Vader en de Zoon.
Door de dood van Christus werd een deur van hoop geopend voor de gevallen mens. De mens stond onder doodsvonnis voor het overtreden van Gods wet. Hij stond onder veroordeling als verrader, als rebel; maar Christus kwam om zijn substituut te zijn, om te sterven als een misdadiger, om de straf van de verraders te ondergaan, en het gewicht van hun zonden op Zijn goddelijke ziel te dragen. Hij daalde steeds dieper af, tot er geen diepere diepten van vernedering meer waren om te doorgronden, zodat Hij hen die in Hem zouden geloven, kon optillen en de schuldigen van morele bezoedeling kon reinigen en Zijn eigen rechtvaardigheid aan hen kon schenken. Hij stierf om verzoening te bewerkstelligen, om te verlossen, reinigen, herstellen en de mens tot een plaats aan Zijn rechterhand te verheffen...
Als lid van de menselijke familie was Hij sterfelijk, maar als God was Hij een bron van leven voor de wereld. Hij had de nadering van de dood kunnen weerstaan en kunnen weigeren om onder zijn heerschappij te vallen, maar vrijwillig legde Hij Zijn leven neer om leven en onsterfelijkheid aan het licht te brengen. Hij droeg de zonde van de wereld, onderging de straf, gaf Zijn leven op als een offer, zodat de mens niet eeuwig zou sterven. Vergelijk Zijn lijden en vernedering met de rijkdom van Zijn glorie, met de overvloed van lof die voortkomt uit onsterfelijke tongen, met de lofzangen van aanbidding, met de hulde van miljoenen heilige engelen in de hoogten van het heiligdom, en tracht te bevatten welke liefde het hart van Jezus inspireerde.
Hoezeer heeft God de mensheid liefgehad?--Kijk naar Golgotha. Terwijl je Jezus aan het kruis aanschouwt, verschijnt niet het gruwelijke karakter van de zonde? Het was de zonde die de dood van Gods geliefde Zoon veroorzaakte, en zonde is de overtreding van de wet. Zegt de profeet:
"Voorwaar, onze ziekten heeft Híj op Zich genomen, onze smarten heeft Hij gedragen. Wíj hielden Hem echter voor een geplaagde, door God geslagen en verdrukt. Maar Hij is om onze overtredingen verwond, om onze ongerechtigheden verbrijzeld. De straf die ons de vrede aanbrengt, was op Hem, en door Zijn striemen is er voor ons genezing gekomen. Wij dwaalden allen als schapen, wij keerden ons ieder naar zijn eigen weg. Maar de HEERE heeft de ongerechtigheid van ons allen op Hem doen neerkomen. [...] Maar het behaagde de HEERE Hem te verbrijzelen, Hij heeft Hem ziek gemaakt. Als Zijn ziel Zich tot een schuldoffer gesteld zal hebben, zal Hij nageslacht zien, Hij zal de dagen verlengen; het welbehagen van de HEERE zal door Zijn hand voorspoedig zijn. Om de moeitevolle inspanning van Zijn ziel zal Hij het zien, Hij zal verzadigd worden. Door de kennis van Hem zal de Rechtvaardige, Mijn Knecht, velen rechtvaardig maken, want Hij zal hun ongerechtigheden dragen" - Jesaja 53:4-6,10-11.
Wanneer de zondaar beseft dat Christus voor hem stierf, opdat Hij Zijn gerechtigheid aan hem zou kunnen toeschrijven, vergroot hij de liefde van God in het voorzien van het plan van redding... Hoe de wonderbaarlijke voorziening van het plan van God voor de redding van mensen onze opvattingen over de liefde van God verbreedt en verheft! Hoe het onze harten verbindt met het grote hart van oneindige liefde! Hoe het ons doet verheugen in Zijn dienst, terwijl onze harten reageren op de aantrekkingskracht van Zijn goedertierenheid en liefdevolle genade!
Johannes roept mensen op om de wonderbaarlijke liefde van God te aanschouwen. Hij roept uit: "Ziet, welk een liefde ons de Vader heeft gegeven, dat wij kinderen Gods genoemd worden; en wij zijn het ook. Daarom kent ons de wereld niet, omdat zij Hem niet kent. Geliefden, nu zijn wij kinderen Gods en het is nog niet geopenbaard wat wij zijn zullen; maar wij weten dat, als Hij geopenbaard zal worden, wij Hem gelijk zullen zijn; want wij zullen Hem zien, zoals Hij is. En een ieder die deze hoop op Hem heeft, reinigt zich zoals Hij rein is." Degenen die waarachtig zijn, die zuiver zijn, die de woorden van God liefhebben en gehoorzamen, zullen worden gerekend tot de kinderen van de hemelse Koning, leden van de koninklijke familie, erfgenamen van God, mede-erfgenamen met Christus.
Oorspronkelijk gepubliceerd in "Signs of the Times", 5 januari 1915.
Comments