Het belang van bijbelse waarheid en discipelschap binnen de gemeente kan niet worden overschat. In de vroege dagen van het christendom werden deze pijlers van geloof niet alleen erkend, maar ook actief nageleefd door de eerste gelovigen. Hun diepgaande verankering in de Schrift en hun toewijding aan discipelschap vormden de basis voor een levendige en bloeiende gemeenschap. In de moderne tijd blijft deze focus op bijbelse waarheid en discipelschap van cruciaal belang voor het voortbestaan en de groei van de kerk. Laten we daarom verkennen hoe deze principes kunnen worden toegepast in onze hedendaagse context, en hoe ze kunnen bijdragen aan het versterken van onze gemeenschappen en het verdiepen van ons geloof.
Gemeente in de vroege dagen
In de vroege dagen van het christendom kenden de gelovigen elkaar door en door. Ze vormden een hechte gemeenschap waarin ieders vaardigheden en behoeften bekend waren. Ze hoefden niet alleen te vertrouwen op wekelijkse preken om zich verbonden te voelen. Hun ontmoetingsplaats was vaak om de hoek, in de huizen van mensen zoals Priscilla en Aquila, Romeinen 16:5. Ze brachten veel tijd samen door en hadden dagelijks contact met diakenen en leiders, die communicatie aanmoedigden en het delen van ervaringen en bezittingen bevorderden. Het resultaat was een krachtige en hechte gemeenschap.
De gelovigen in de eerste eeuw waren zeer toegewijd aan hun geloof en riskeerden hun leven om hun Verlosser Jezus Christus te volgen. De liefde van de eerste gelovigen voor hun opgestane Heiland en voor elkaar is ongeëvenaard in de geschiedenis. De aantrekkingskracht van deze groep mensen was in de eerste plaats gebaseerd op de liefde die ze toonden, niet alleen voor elkaar, maar ook voor hun vijanden, zelfs terwijl hun vijanden hen ter dood brachten.
Paulus beschreef de gemeente in Korinthe als het lichaam van Christus, waarin elk lid belangrijk was en gezamenlijke zorg voor elkaar droeg volgens 1 Korinthe 12:24-25. Hij zag de gaven van de Geest zichtbaar in elke gemeente, inclusief de grotere beweging. De leden van de gemeente in Korinthe zouden zich ongetwijfeld herkend hebben in Paulus' beschrijving toen ze zijn brief lazen.

Hedendaags gemeentezijn
Deze dynamiek lijkt ver verwijderd van de hedendaagse kerk met haar besturen, commissies en wekelijkse bijeenkomsten. Maar hoe kunnen lokale kerken de apostolische gemeenschap ontwikkelen, die elk van hen tot een huis voor Gods Geest maakt?
Moeten gelovigen echt slechts eenmaal per week samenkomen om hun geloof te versterken? Misschien hebben onze moderne gewoonten ons op dit gebied in de steek gelaten.
"Onze eerbare leden echter hebben dat niet nodig. Maar God heeft het lichaam zo samengesteld, dat Hij aan het lid dat tekortkomt, groter eer gaf, opdat er geen verdeeldheid in het lichaam zou zijn, maar de leden voor elkaar gelijke zorg zouden dragen" 1 Korinthe 12:24-25
In de 19e eeuw voedde de kerkelijke gemeenschap voortdurend het sociale leven. Er waren wekelijkse bijeenkomsten, gezamenlijke wandelingen, regelmatige picknicks, campmeetings en zendingsinspanningen. Het maakte dat mensen deel uitmaakten van een groeiende, actieve groep. Moedigen onze leiders tegenwoordig deze horizontale communicatie tussen de leden, buiten de erediensten en sabbatschool, aan?
Zou een groep niet regelmatig kunnen samenkomen voor een gezamenlijke doordeweekse lunch of erop uitgaan voor evangelisatie in de stad? Kunnen studenten op de campus niet bij elkaar komen voor gebedsmomenten en gesprekken? Kunnen huisvrouwen in verschillende gebieden niet samenkomen voor gebed en bijbelstudie? Zou een professionele beroepsgroep niet kunnen samenkomen om hun expertise met elkaar te delen?
Natuurlijk kunnen we proberen deze activiteiten te organiseren. Maar het hoofddoel is om gemeenschap en het ware christelijk geloof met elkaar en de wereld te delen. Jezus had echter voorzegd dat misleiders zouden opstaan, door wiens invloed "onrecht" zou "overvloeien" en "de liefde van velen" zou "verkillen" volgens Matteüs 24:12.
Paulus had de discipelen gewaarschuwd dat de kerk meer gevaar zou lopen door dit kwaad dan door de vervolging van haar vijanden. Steeds opnieuw waarschuwde Paulus de gelovigen tegen deze valse leraren. Tegen dit gevaar, boven alle andere, moesten ze zich wapenen; want door valse leraren te ontvangen, zouden ze de deur openen voor dwalingen. De vijand zou de geestelijke waarneming verduisteren en het vertrouwen van degenen die pas tot het geloof waren gekomen, ondermijnen. Christus is de maatstaf waaraan ze de gepresenteerde leerstellingen moesten toetsen. Alles wat niet in overeenstemming is met Zijn onderwijs moesten ze verwerpen. Christus gekruisigd voor de zonde, Christus opgestaan uit de doden, Christus opgevaren in de hemel - dit was de wetenschap van de verlossing die ze moesten leren en onderwijzen(i).
Belang van bijbelse waarheid en discipelschap
De fundamenten van een levendige christelijke gemeenschap rusten op twee onwrikbare pijlers: bijbelse waarheid en discipelschap. In de vroege dagen van het christendom werden gelovigen niet alleen gekenmerkt door hun onderlinge liefde en toewijding, maar ook door hun diepe verankering in de waarheden van de Schrift. Ze begrepen dat het Woord van God niet alleen een verzameling van oude verhalen was, maar een levende, ademende bron van wijsheid en leiding voor hun leven.
Net zoals de eerste gelovigen, moeten ook wij onze gemeenschappen koesteren in het licht van bijbelse waarheid. Dit betekent niet alleen het bestuderen van de Schrift, maar ook het begrijpen en toepassen ervan in ons dagelijks leven. De Bijbel is onze gids voor alle aspecten van het leven, van relaties tot ethiek, van rechtvaardigheid tot vergeving. Wanneer we ons laten leiden door de waarheid van Gods Woord, vinden we niet alleen stabiliteit en richting, maar ook eenheid in ons geloof.
Daarnaast is discipelschap van vitaal belang voor het voortbestaan en de groei van de gemeente. Discipelschap gaat verder dan alleen het aanleren van kennis; het gaat om het vormen van leerlingen die steeds meer op Jezus willen lijken. In de vroege kerk werden nieuwe gelovigen niet alleen gedoopt en achtergelaten; ze werden ingebed in een gemeenschap die hen onderwees, begeleidde en aanmoedigde om te groeien in hun geloof.
In deze moderne tijd is het essentieel dat we het belang van bijbelse waarheid en discipelschap niet uit het oog verliezen te midden van onze drukke programma's en activiteiten. Gemeenten moeten plaatsen van leren en groei zijn, waar gelovigen worden uitgerust met een diepgaand begrip van Gods Woord en worden aangemoedigd om navolgers van Christus te zijn in elk aspect van hun leven.
Slotwoord
Laten we daarom streven naar gemeenschappen waar bijbelse waarheid wordt gekoesterd en discipelschap wordt bevorderd, zodat we stevig geworteld blijven in ons geloof en in staat zijn om het licht van Gods waarheid te laten schijnen in een wereld die vaak in duisternis gehuld is. Een plaats waar Christus' leer wordt onderwezen en mensen zich opgebouwd voelen en gesterkt worden in hun geloof. Een plek om elkaar te helpen en misleidingen en dwalingen te openbaren aan de hand van Gods Woord. Dit is wat de kerk nodig heeft om als het lichaam van Christus te functioneren, zolang we dat doen in het licht van Gods Woord en de kracht van de Heilige Geest zal de gemeente een geweldige geestelijke impact hebben op haar omgeving.
Kommentare